Kiedy znajdziemy ofertę
pracy, która nas zainteresuje, dobrze jest przed ubieganiem się o
nią lub w trakcie ubiegania się, przeprowadzić coś w rodzaju
wywiadu środowiskowego. Powinny nas zainteresować następujące
kwestie:
- Jak się tam pracuje: dobrze, średnio, czy źle,
- Ile godzin dziennie trzeba pracować: 8, 12, a może więcej?
- Czy sobota i niedziela to dni wolne, czy trzeba przyjść do pracy,
- Jaka jest atmosfera wśród pracowników,
- Czy kierownictwo zakładu, zwłaszcza nasi przyszli przełożeni są „normalnymi” ludźmi, czy szanują swoich podwładnych,
- Czy zawierana umowa będzie umową o pracę, czy umową-zlecenie, bez płaconego ZUS-u,
- Jakich zarobków możemy się spodziewać,
- Czy firma wypłaca wynagrodzenia w terminie, czy zdarza się jej zalegać z płatnościami.
Odpowiedzi na powyższe
pytania uzyskamy od ludzi, od znajomych, rodziny, sąsiadów, którzy
tam pracują lub znają kogoś, kto tam pracował lub nadal pracuje.
Wystarczy tylko popytać, jeżeli nie osobiście (bo np. nie lubimy
rozmawiać z ludźmi lub odepchnęliśmy od siebie innych), to przez
kogoś, z kim utrzymujemy jakąś znajomość i zrobiłby to dla nas.
Na część z tych pytań uzyskamy odpowiedź bezpośrednio u
przyszłego pracodawcy. Jeżeli warunki nie będą nam odpowiadać i
nie chcemy, zmieniając pracę, trafić z deszczu pod rynnę,
odpuśćmy sobie taką ofertę. Będą jeszcze inne. Nawet jeżeli
przeszliśmy już rozmowę kwalifikacyjną, możemy się wycofać.
Nikt nas przecież nie zmusi do pracowania w firmie, która nam nie
odpowiada.
Tak się przyjęło, że
to pracodawca wybiera sobie pracowników, którzy w jego firmie będą
pracować. Stąd konieczność zgłaszania swoich aplikacji, CV,
przechodzenia przez rozmowy kwalifikacyjne itd. Ludzie godzą się na
to z uwagi na duże bezrobocie i biorą, co jest. Nic nie stoi jednak
na przeszkodzie, aby nie tylko pracodawca wybierał dla siebie
odpowiednich ludzi. Ubiegający się o pracę także mogą wybierać
dla siebie odpowiedniego pracodawcę. Zazwyczaj tego się nie robi,
ponieważ ludzie są zbyt stłamszeni przez życie, przez państwo i
raczej będą się cieszyć (choć z czasem z wielkim bólem), że w
ogóle mają pracę. Jeżeli stać nas na to, nie tylko mentalnie,
ale także finansowo, możemy z pracodawcą postępować podobnie,
jak on to robi z kandydatami. Nie musimy wtedy przychodzić do niego
na kolanach i całować po rękach za to, że dał nam pracę. Możemy
spotkać się z nim jak równy z równym. Jeżeli dogadamy się i
będziemy chcieli ze sobą współpracować to dobrze. Jeżeli nie,
to nie. Świat się nie zawali. Taką pozycję możemy sobie zbudować
tylko wtedy, kiedy mamy odłożonych dość pieniędzy na życie, aby
pozostać dłuższy czas bez pracy, a mimo to dyktować warunki. Aby
pomóc sobie zdobyć taką pozycję skorzystajmy z cyklu pt.
„System zabezpieczenia finansowego”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz